Dziecko Polki w ręce Niemca

– Wszyscy zapewniali, że dziecka z matką nie rozdzielą, a jednak – rozpacza pani Kamila.

27-letnia kobieta jest skrzypaczką w Symfonii Varsovii. Kiedy w 2009 roku była na koncercie w Niemczech, poznała Petera S. – niemieckiego prawnika z Monachium.

– Pisaliśmy do siebie maile, telefonowaliśmy. W pewnym momencie bardziej zaiskrzyło, zakochaliśmy się w sobie. Później zwierzał mi się, że matka kazała mu bardzo uważać, bo wrobię go w dziecko, bo wszystkie Polki chcą mieć dzieci z Niemcami – opowiada Kamila Malik.

Po kilku miesiącach znajomości okazało się, że pani Kamila jest w ciąży. Jak twierdzi kobieta, bardziej niż wiadomość o dziecku, zaskoczyła ją reakcja partnera.

– Powiedział, że skoro jestem w stanie wszystko dla niego zrobić, to mam usunąć dziecko. Zaproponował, że to można zrobić w Niemczech, w bardzo cywilizowany sposób. Kategorycznie odmówiłam – wspomina pani Kamila.

Przez całą ciążę skrzypaczka mieszkała w Warszawie. Utrzymywała jednak kontakt z Peterem S.

– Całą ciążę walczyła, może nie o to, żeby byli rodziną, ale żeby dziecko miało ojca. Po urodzeniu Paul został zameldowany w Świętochłowicach – mówi Zuzanna Zarzycka, matka pani Kamili.

– Kiedy Paul się urodził, zarejestrowałam go z moim nazwiskiem. Podałam, że ojciec jest nieznany, bo Peter nie chciał uznać dziecka w polskim prawie – dodaje pani Kamila.

36-letni Peter S. kilkakrotnie odwiedził synka w Polsce. Po kilku miesiącach zmienił zdanie i stwierdził, że chce uznać dziecko. Przekonał panią Kamilę, żeby wspólnie udali się do ambasady Niemiec w Warszawie.

– Tłumaczył, że jeśli tego nie podpiszę, to nie zobaczę od niego ani centa, a jego koledzy prawnicy w Monachium pomogą mu uzyskać taki dokument – mówi pani Kamila.

– Matka w ambasadzie podpisała uznanie ojcostwa, oświadczyła, że chcą wspólnie wykonywać opiekę nad dzieckiem, ale takie oświadczenie nie jest nadaniem praw rodzicielskich – informuje Marcin Gall z Międzynarodowego Stowarzyszenia Przeciw Dyskryminacji Dzieci w Niemczech.

Pani Kamila i Peter S. uzgodnili, że Święta Bożego Narodzenia i sylwestra 2010 roku spędzą wspólnie z synkiem w Monachium. Kobieta nie wiedziała, że wyjazd do Niemiec będzie dla niej początkiem poważnych kłopotów.

– Synek bardzo zachorował. Okazało się, że mimo zapewnień Petera, Paul nie miał ubezpieczenia. Zaufałam Peterowi i zameldowałam siebie i dziecko w Niemczech. Dzięki temu mogliśmy pójść do lekarza – opowiada pani Kamila.

Po Nowym Roku pani Kamila chciała wrócić do Polski, ale Peter S. kategorycznie się na to nie zgodził.

– Nieraz wyrywał mi dziecko ,jak byłam już spakowana. Mówił, że sama mogę jechać, ale dziecko zostaje. Teraz wiem, że chodziło o to, żebyśmy tam byli jak najdłuższej, bo czas działał na moją niekorzyść. On, jako prawnik wiedział to już wtedy – twierdzi pani Kamila.

– Już podczas tego krótkiego, sześciotygodniowego pobytu próbowano jej wmówić, że jest chora psychicznie, że ma się udać do psychiatry – dodaje Zuzanna Zarzycka, matka pani Kamili.

Po sześciu tygodniach pobytu w Monachium kobiecie udało się wrócić z synkiem do Polski. Pretekstem był chrzest dziecka siostry pani Kamili. Kobieta wiedziała, że do Monachium już nie wróci. Zamieszkała z mamą w Świętochłowicach. Złożyła w sądzie wniosek o powierzenie jej opieki nad synkiem.

– Kiedy Peter dowiedział się, że złożyłam taki wniosek, momentalnie złożył wniosek o wydanie mu dziecka – opowiada kobieta.

– Żeby rozpatrywać tę sprawę z konwencji haskiej należałoby stwierdzić stały pobyt dziecka w Niemczech. Uważam, że po 6 tygodniach nie było stałego miejsca pobytu w Niemczech mówi Dominik Abłażewicz, pełnomocnik Kamili Malik.

– Konwencja mówi wyraźnie, że musi minąć sześć miesięcy, żeby uznać, że dom dziecka jest za granicą – informuje Marcin Gall z Międzynarodowego Stowarzyszenia Przeciw Dyskryminacji Dzieci
w Niemczech.

Mimo że prokurator wnosił o oddalenie wniosku Petera S., sąd w Chorzowie podjął szokującą decyzję. Dziesięciomiesięczny Paul ma jechać do ojca. Dla pani Kamili to był
dramat.

– Jakbym dzisiaj usłyszała, że mam raka i niedługo umrę. To jest takie uczucie – rozpacza skrzypaczka.

– Sąd dążył do stanu sprzed bezprawnego uprowadzenia i zatrzymania dziecka. Materiał dowodowy pozwolił na przyjęcie, że stałe miejsce pobytu dziecka było w Niemczech – informuje Anna Bogaczyk-Żyłka, prezes Sądu Rejonowego w Chorzowie.

– Pani Kamila popełniła szereg błędów, jak zameldowanie dziecka w Niemczech. W tej sprawie one nie powinny jednak być brane pod uwagę. To powinno być przykładem dla innych matek, które decydują się na związek z osobą spoza Polski- mówi Dominik Abłażewicz, pełnomocnik Kamili Malik.

Pani Kamila nie może pogodzić się z tym, w jaki sposób sąd uzasadnił swoją decyzję. Jak twierdzi, w wyroku znalazło się wiele nieprawdziwych informacji.

– W uzasadnieniu jest napisane, że nie mam pracy, co jest nieprawdą. Ja jestem muzykiem zaangażowanym w Varsovii – mówi pani Kamila. Pojechaliśmy do Monachium. Chcieliśmy porozmawiać z Peterem S. Mężczyzna początkowo zgodził się na spotkanie. Jednak następnego dnia był dla nas nieosiągalny. Nie odbierał telefonu, nie było go w domu ani w kancelarii.

Kamila Malik wie, że decyzja sądu w Chorzowie oznacza, że nie tylko będzie musiała oddać dziecko ojcu, ale także walczyć o synka przed sądem w Niemczech. Wie, że na wygraną w Niemczech nie ma szans.

– Obojętnie czy sędzia ma dobrą wolę, czy nie. Ten, który jest Niemcem: ojciec czy matka ma z góry większe szanse – potwierdza Stefan Nowak, adwokat reprezentujący Polaków w sprawach rodzinnych w Niemczech.

– Jeśli my tak łatwo wydajemy dzieci, nie walczymy o nie, to jak Niemcy mają nas traktować? Jak mają nas szanować, jeśli my siebie nie szanujemy? – pyta pani Kamila.

Kobieta ma nadzieję, że jej historia skończy się tak, jak sprawa pani Urszuli Abramczyk. W 2008 roku kobieta znalazła się w takiej samej sytuacji jak dzisiaj pani Kamila. Jej synek miał wtedy dwa latka. Sąd drugiej instancji zmienił zdanie i stwierdził, że dziecko może zostać w Polsce. Dzisiaj pani Urszula jest szczęśliwa i ze spokojem patrzy w przyszłość.

– Jesteśmy bezpieczni, możemy żyć swoim życiem, chodzić na spacery i nie boimy się, że zostaniemy skazani na jakąś banicję. W drugiej instancji doszło do głosu to, co jest najważniejsze w tej całej konwencji, że ustawodawcy mieli na celu dobro dziecka. Mam wrażenie, że sąd pierwszej instancji o tym zapomniał – mówi Urszula Abramczyk.

Wydaje się, że w przypadku pani Kamili sąd zapomniał, że dobro dziecka jest najważniejsze. W poniedziałek do sądu w Katowicach wpłynie apelacja kobiety. To jej ostatnia
szansa.*

* skrót materiału

Reporterka: Paulina Bąk

pbak@polsat.com.pl

 

Źródło